Cechą charakterystyczną obrazu wielu polskich miast, tych większych i tych mniejszych, jest widok domów jednorodzinnych, których wygląd jednoznacznie wskazuje, że pochodzą z lat siedemdziesiątych lub osiemdziesiątych ubiegłego stulecia. Są one specyficzne pod wieloma względami. Ich „krzywda” wynika z charakteru epoki, w jakiej powstawały i trudności, których wtedy nie było możliwości jak przeskoczyć. A tak krzywda polega na tym, że ich architektura w ogromnej większości nie ma nic wspólnego z jakimkolwiek pięknem.
Są często wielkie, kwadratowe, lub prostokątne i bardzo, bardzo nijakie. Architektura wnętrza nie istniała. A do tego zbudowane z wielu rozmaitych, często nie pasujących do siebie materiałów. Wynika to z faktu, że w owych latach zdobycie jakichkolwiek materiałów budowlanych na prywatną budowę, oznaczało tylko masę problemów z ich zorganizowaniem, bo normalne kupienie w potrzebnej ilości było praktycznie niemożliwe.
Budownictwo było zawsze metodą gospodarczą, przez osobę, która to sobie stawiała i jego rodzinę. Stąd stosowanie najprostszych rozwiązań, bo takie były łatwe do obliczenia i wykonania.